سلام..امیدوارم از وبلاگم خوشتون بیاد...خوشحال می شم نظر بدید ...

فروغ!!

اگه کسی خواست باهم تبادل لینک کنیم کافیه تو نظرات بهم بگه!!

اینو گفت با عجله صورتمو بوسید و از فروشگاه خارج شد...تا چند لحظه بهت زده سعید رو نگاه می کردم .فرنوش ادم پرحرفی بود و می دونستم هر جا می شینه راجع به دوستاش حرف می زنه.یدفعه فکری از ذهنم گذشت که مو بر تنم سیخ کرد...من سعید رو نمی شناختم از کجا معلوم اونم منو نمیشناخت؟!!

وقتی رامین خوابید برای خودم یه فنجون چای ریختم و رفتم رو تراس . یاد ده سال پیش افتادم.اون موقع من پونزده سالم بود و سهیل بیست و دو ..پدرش اصرار داشت که من و سهیل با هم ازدواج کنیم ولی نه من تمایلی به این وصلت داشتم نه سهیل. هیچ وقت دلیل اون همه اصرارش که حتی منجر به بیرون کردن تنها پسرش از خونه شد رو نفهمیدم... نمی دونم اون روز خونشون چه حرفایی رد و بدل شد ولی سهیل از اونجا مستقیم اومد خونه ی ما و من برای اولین و اخرین بار دیدم که گریه کرد .با هق هق از منو وپدر و مادرم معذرت خواهی میکرد .هرچقدر پدرم می خواست ارومش کنه نمی تونست .پدرم خیلی باهاش حرف زد و بهش گفت که عشق و ازدواج زوری نیست و تو و مهسا باید با کسایی ازدواج کنید که بینتون یه عشق حقیقی باشه و خیلی حرفای دیگه سهیل هم سرش پایین بود وفقط گوش می داد و هیچی نمی گفت...تا اینکه پدرم شروع کرد راجع به شوهر خاله حرف زدن. سهیل سرشو بالا اورد و عضلات صورتش منقبض شد تو چشماش نفرت موج می زد ..اونقدر قیافه اش در عرض چند ثانیه بهم ریخت که پدرم مجبور شد سکوت کنه و حرفشو ادامه نده...شب سهیل خونه ما موند ... ولی از فرداش رفت خونه ی یکی از دوستاش و بعد یه مدتی تو یه شرکت استخدام شد..مهندس عمران بود.. بعدها هم که با یه دختر ازدواج کرد و رفت المان دورادور ازش خبرداشتم می دونستم خوشبخته تا اینکه سه سال پیش همسرش براثر یه تصادف از دنیا رفت...الان سهیل سی و دو سالشه و می دونم هنوزم خونه برنگشته..فقط بعضی اوقات که برمیگرده ایران، خونه خاله زهرا با مادرش و خواهرش قرار می ذاره و اونا رو می بینه ولی هرگز حاضر نیست پدرش رو ببینه.

البته نتیجه اون همه فکر کردن این شد که شام سوخت و مجبور شدیم نیمرو بخوریم...

-خجالت نمی کشید تنها عکس می گیرید پس ما چی؟؟

اقا مهرداد این تی شرته که تو ویترینه رو تموم کردیم؟

-بذار ببینم..اره..فقط هموم که تو ویترینه مونده....کی می خواد؟؟

من با دست مردی که رو به رویم ایستاده بود رو نشون دادم.مهرداد یه نگاهی بهش انداخت و گفت:فکر کنم اندازشون باشه الان می رم بیارمش.

می خواستم از مهرداد تشکر کنم که یه دفعه سعید-همون پسر عبوسه- با عجله به سمت من اومد. با دیدن قیافه اش خشکم زد خیلی عصبانی بود.ناخوداگاه یک قدم به سمت عقب برداشتم نمی دونستم چشه...وقتی رسید بهم با صدایی بلند تر از حد معمول گفت:خانوم شما جای این شلوار جین ها رو عوض کردید؟؟

خواستم بگم که نیلوفر گفت این کارو بکنم ولی از لجش فقط گفتم:اره

-چرااااااااا؟؟

بایه قیافه حق به جانب جواب دادم:من باید واسه کارام از شما اجازه بگیرم؟؟ تازه شما که مسئول فروش اون قسمت نیستید چه ربطی به شما داره که این شلوارها کجا باشه؟!

باعصبانیت نگام کرد خواست جوابمو بده که با دیدن نیلوفر که از دور داشت به سمت ما می اومد چیزی نگفت و روشو برگردوند.

-بچه ها مشکلی پیش اومده؟؟

-نه نیلو جون فقط ایشون..

پرید وسط حرفمو گفت:چیزی نشده نیلوفر خانوم شما به کارتون برسید...

سعید اینو گفت و یه نگاه به من کرد من هم مجبور شدم با سر حرفاشو تایید کنم.پسره دیوونه نفهمیدم منظورش چی بود؟؟اصلا این کارش چه معنی داشت؟؟ماتم برده بود.

موقع ناهار که با نیلوفر تنها شدم ماجرا رو براش تعریف کردم و علتش رو پرسیدم.اونم نمی دونست ولی گفت:

احساس می کنم سعید از همون روز اول با تو لج کرده.. مسئول فروش شلوار جین ها هم سارا هست... سارا دختر خوبیه..

بعد چند لحظه فکر کرد و با تردید منو نگاه کرد. تعجب کردم و پرسیدم:چیزی شده؟؟

دودل بود بگه یا نه. ولی بلاخره گفت:نمی دونم شاید سارا ازش خواسته که...

بقیه حرفشو خورد. چند لحظه به حرفش فکر کردم . یه لبخند بهش زدم و گفتم: کوتاه بیا .. سارا یه همچین ادمی نیست.

خندید و با سر حرفمو تایید کرد. ولی معلوم بود ذهنش درگیر یه مسئله ایه که دوست نداره راجع بهش حرف بزنه.منم خیلی بهش اصرار نکردم نمی خواستم خیلی فضول به نظر بیام.راستش من خیلی زود هم اون قضیه رو فراموش کردم...اما نیلوفر یادش نرفت.

سومین روز مهرماه بوداما هوا هنوز گرم بود برای همین ترجیح دادم  مانتو صورتی که کادوی تولدم بود بپوشم با یه شال سفید که خیلی هم به صورتم می اومد.رامین دوست نداشت ارایش کنم با اینکه ازم کوچیک تر بود ولی واسه اینکه به غرور پسرونه اش برنخوره مراعاتشو می کردم و کمتر ارایش می کردم.بعد از اینکه کاملا اماده شدم یه نگاه به خودم تو اینه کردم و وقتی از ظاهرم مطمئن شدم  یه نگاه به ساعت انداختم تازه 30/7 بود من باید ساعت 8 فروشگاه می بودم دوست نداشتم روز اول کارم دیر برسم به خصوص این که این کار رو عمو فرهاد برام پیدا کرده بود و نمی خواستم به راحتی این شغل رو از دست بدم.عمو فرهاد اصلا موافق کار کردن من نبود اما من خیلی اصرار داشتم اخه دلم نمی خواست سربار کسی باشم حتی عمو فرهاد که  بعد از رامین عزیزترین کسم تو دنیا هست.

وقتی رسیدم فروشگاه تازه داشت باز می شد یه نگاه به ویترین مغازه کردم و به خودم قول دادم با پول اولین حقوقم واسه رامین یه پیراهن شیک بخرم.وارد فروشگاه شدم و بعد یه مکث کوتاه اتاق مدیر رو پیدا کردم.در زدم و وارد شدم.

-سلام.

پشت میز یه مرد چاق با یه قیافه خواب الود نشسته بود به زحمت سرشو بالا اورد و با چشمای پف کرده به من نگاه کرد.سنش حدود 45 بود. اروم گفت:بفرمایید؟؟

-واسه کار اومده بودم...جعفری هستم..

-بله بله...بیرون منتظر باشید صداتون می کنم.

بعد از اینکه 20 دقیقه  بیرون اتاقش وایستادم صدام کرد و قوانین و مقررات شغلم رو یاد اوری کرد سپس گوشی تلفن رو برداشت و خواست که خانوم مسلمی بیاد اتاقش.چند لحظه بعد یه دختر جوون که شاید 7-6 سال از من بزرگ تر بود وارد اتاق شد.قیافه خیلی مهربونی داشت.ازش خوشم اومد.

-خانوم مسلمی ایشون همکار جدیدمون هستن لطفا بهشون بگید تو کدوم قسمت باید کار کنن و اگه می شه ایشون رو با بقیه پرسنل اشنا کنید..ممنون.

-حتما

چند لحظه بعد خانوم مسلمی روبه روی من ایستاده بود و در حالی که دستش را به سمت من دراز میکرد گفت:نیلوفر هستم..

یه لبخند زدم و دستش رو فشردم و گفتم:مهسا...خوش وقتم

خندید وگفت:زود باش تا مشتری ها نیومدن تو رو با بقیه بچه ها هم اشنا کنم .

و منو به سمت در هول داد. از رفتار گرم و صمیمی اش خوشم اومد حس کردم می تونم بهش اعتماد کنم.

وقتی داشتیم از پله ها پایین می اومدیم یه نگاه به کل فروشگاه کردم .قشنگ بود پر مانکن با لباسای شیک.داشتم به روزایی که قرار بود تو این فروشگاه کار کنم فکر میکردم که یه دفعه نیلوفر با صدای بلند گفت:خانوما و اقایون همکار لطف کنید یه لحظه تشریف بیارید..چند ثانیه بعد جلومون 3پسر جوون و 2 دختر ایستاده بودند.-ایشون خانوم مهسا جعفری هستن همکار جدیدمون..

و به من اشاره کرد.من هم سلام کردم.و به ترتیب با دخترا دست دادم.سارا و مینا.سارا دختر ساده ای به نظر می اومد ولی راستش از مینا خیلی خوشم نیومد. به نظرم اونم خیلی از من خوشش نیومد.تقریبا همسن بودیم.از سه تا پسری که تو اون فروشگاه کار می کردن یکیشون خیلی اخمو بود حتی موقع سلام کردن وقتی بهش لبخند زدم جواب لبخند منو نداد نمی دونم با این قیافه عبوسش چطوری می تونه تو این فروشگاه کار کنه ولی اون دوتای دیگه اجتماعی و سرزنده  بودن.علی و مهرداد .

اسم اون اخمو رو نفهمیدم چون سریع جمع رو ترک کرد.عتیقه .حس خیلی بدی نسبت به رفتارش داشتم.تصمیم گرفتم مثل خودش باهاش رفتار کنم.

اون شب رامین مرتب راجع به محل کارم واینکه کار واسم سخت نباشه می پرسید طفلک نگران بود مبادا من خسته شم یا بهم فشار بیاد. منم همش بهش میگفتم از کارم خیلی راضی هستم ولی مگه دست بردار بود؟؟!!اخرسر بهش گفتم که  اگه می خواد من ازش راضی باشم و احساس خستگی نکنم باید خوب درس بخونه و تو یه دانشگاه خوب قبول بشه. یکم چپ چپ نگام کرد ولی یه دفعه خندید و پرید اومد بوسم کرد و گفت : واسه خاطر خواهر گلم  باشه..شام چی داریم؟

به شوخی از خودم دورش کردم و گفتم:خودت گفتی  من خسته ام ..پس خودت شام درست کن!!

لب و لوچه اش اویزون شد و گفت:الان که میبینم خیلی هم گرسنه نیست..بی خیال شام بریم به کارمون برسیم.

-ولی من گشنمه برو شام درست کن دیگه.

-خودت گفتی باید خوب درس بخونی..منم می رم درس بخونم..

هیچی دیگه نمی تونستم بگم اونم شاد و خندون رفت تو اتاقش. من موندم و اشپزخونه..